In de beginperiode van de telefoon was het idee dat je zelf een nummer kon draaien ondenkbaar. U hebt een telefoniste gebeld en zij hebben u doorverbonden met de persoon die u wilde bellen. De standaardverbindingsmethode was fysiek: in plaats van functies zoals DID-nummers (of ‘virtuele nummers’) te gebruiken, stopte de operator een draad in twee stopcontacten aan elk uiteinde om de verbinding tot stand te brengen.
Naarmate de technologie zich ontwikkelde, werden de uitwisselingen meer geautomatiseerd en werd het mogelijk om rechtstreeks naar een andere telefoon te bellen zonder handmatige tussenkomst van een telefoniste. Op indirecte wijze creëerde dit nieuwe systeem de behoefte aan DID-nummers.
De geschiedenis van netnummers
De introductie van netnummers maakte direct bellen op grotere schaal haalbaar. Aanvankelijk werd het netnummerschema voor Noord-Amerika in 1947 geïmplementeerd door AT&T en Bell Laboratories. Door het in kaart brengen van netnummers boven de VS en Canada ontstond het North American Numbering Plan (NANP).
NANP heeft 86 netnummers voor Noord-Amerika gemaakt. Ze bestonden allemaal uit drie cijfers. Staten en provincies die volledig onder één netnummer vielen, kregen nummers waarvan het middelste nummer “0” was. De staten die meer dan één code hadden, kregen cijfers met een “1” in het midden.
Nummers werden niet opeenvolgend uitgegeven, dus er was geen indruk van nabijheid. Maar al in dit vroege stadium van de ontwikkeling van direct bellen gaven de nummers die mensen belden een indruk van de plaats aan de andere kant van de lijn; een nummer met een nul in het midden was waarschijnlijk landelijk; één in het midden van een nummer gaf een beeld van drukte en stedelijke verfijning.
Er waren praktische redenen achter de schijnbaar willekeurige toewijzing van netnummers. Bedenk dat de standaardtelefoon destijds een draaiknop had en dat gebruikers de draaiknop in een cirkel moesten bewegen, waarbij ze hun vinger in het gat voor het gekozen nummer moesten plaatsen totdat deze een metalen brug raakte die ervoor zorgde dat de draaiknop niet verder kon bewegen . Gebruikers verwijderden vervolgens hun vingers en de draaiknop keerde terug naar de oorspronkelijke positie. Als gevolg hiervan duurde het bellen van hogere nummers langer dan lagere nummers.
Het dichtbevolkte Zuid-Californië kreeg bijvoorbeeld 213 als netnummer toegewezen. Dit was erg snel om te bellen en zorgde voor een potentieel voor een groot aantal oproepen. Het naburige Nevada, dat dunbevolkt was, kreeg 702 als netnummer.
Het toewijzen van lagere aantallen aan gebieden met een hoge bevolkingsdichtheid was niet alleen een dienst aan de consument. Wanneer elk nummer in de telefoon werd gebeld, werd er een bericht doorgestuurd naar een fysieke selector in de telefooncentrale, die een staafje op en neer bewoog op basis van het gekozen nummer. Lagere cijfers resulteerden in minder slijtage aan uitwisselingsapparatuur en een sneller verbindingsproces. Telefoonnummers begonnen al subliminale persoonlijkheden aan te nemen, ook al waren de redenen voor nummertoewijzing volkomen praktisch.
Het concept van netnummers stak uiteindelijk de Atlantische Oceaan over toen in 1958 de eerste rechtstreekse oproep in Groot-Brittannië werd gedaan. Het systeem werd gelanceerd met een oproep van Hare Majesteit Koningin Elizabeth II van Bristol naar Edinburgh - de langste afstandsnummers die destijds konden worden overbrugd.
Privé-uitwisselingen
Het nationale telefoonnetwerk maakte het mogelijk om elk nummer vanaf elk ander nummer te bellen zonder de hulp van een telefoniste (hoewel als u naar een bedrijf zou bellen, u nog steeds onvermijdelijk een telefoniste zou tegenkomen die u vervolgens zou doorverbinden met het door u gewenste toestelnummer) . Dat schakelbord staat bekend als een ‘private branch exchange’ of PBX.
Naarmate de technologie evolueerde, werd de PBX getransformeerd in de PABX – een ‘private automatische filiaalcentrale’. De PABX is een type PBX. De term ‘PBX’ is nog niet vervangen; deze wordt in de branche nog steeds algemeen gebruikt om alle soorten centrales te labelen.
Met de komst van PABX konden bellers inbellen op een bedrijfskantoor en vervolgens een toestelnummer bellen. Kantoormedewerkers konden elkaar rechtstreeks bellen met alleen het toestelnummer. Om een extern gesprek te voeren, moesten ze vaak eerst een toegangsnummer kiezen, meestal “0” of “9”, en wachten tot de kiestoon veranderde voordat ze het nummer konden kiezen.
Digitale transformatie met DID-nummers
De introductie van spraak- en datanetwerken voor kantoren zorgde voor een zakelijke telefonierevolutie. Met digitale telefooncentrales konden groepen nummers worden gebundeld. In plaats van toestelnummers te gebruiken voor elke telefoon binnen het bedrijf, konden buitenstaanders nu alle telefoonnummers bereiken via DID-nummers. De receptie, die voorheen fungeerde als telefoniste van het bedrijf, was nog steeds via één masternummer te bereiken.
DID staat voor 'direct incoming dialing', en de mogelijkheid om binnen de hele organisatie nummers uit te geven die direct te bereiken zijn zonder een doorkiesnummer, is een goede illustratie van dit concept. In Europa en Oceanië worden DID-nummers ‘DDI-nummers’ genoemd. Dit staat voor ‘direct inbellen’.
VoIP-evolutie
Telefooncentrales met DID-nummers zorgden voor een conceptuele sprong voor zowel bedrijven als consumenten. Traditioneel moest één nummer aan één gebouw worden toegewezen. De komst van DID veranderde die eis. Nu is het gebruikelijk dat meerdere nummers op één gebouw worden toegepast. Nu de adoptie van mobiele apparaten echter is toegenomen, is het idee dat het doelwit van een telefoonnummer zou kunnen verhuizen ook een geaccepteerd feit geworden.
Internettelefonie zorgde voor een nieuwe sprong in de perceptie, die nog steeds niet helemaal algemeen bekend is: dat een nummer niet aan een apparaat hoeft te worden gekoppeld.
Kantoorgebaseerde digitale PBX-systemen zijn softwaregestuurd. Ze hebben consoles waar een beheerder een nummer aan een specifiek eindpunt toewijst. Stel je nu eens voor dat die PBX via een browser via internet toegankelijk zou zijn. Tegenwoordig is er geen technische reden waarom de telefoonsysteembeheerder van een bedrijf zich zou moeten beperken tot het alleen toewijzen van nummers aan telefoons binnen hetzelfde gebouw.
Een groot obstakel voor dat idee, zou je kunnen denken, is dat elke telefoon zich binnen het gebied moet bevinden dat wordt aangegeven door het nummer. Nou ja, niet meer. Dankzij cloudgebaseerde PBX-systemen kunnen oproepen in een fractie van een seconde via internet naar waar dan ook ter wereld worden doorgestuurd.
DID-nummers openen de traditionele kantoorruimte voor de hele wereld. U hoeft uw werknemers niet in één ruimte op te sluiten. Ze kunnen vanuit huis werken of digitale nomaden worden, werkend vanuit een traditioneel kantoorgebouw of een rustplaats op een strand in Thailand. In geen van deze gevallen zijn telewerkers daadwerkelijk ‘buiten kantoor’.
Een ander belangrijk voordeel dat virtuele nummers hebben ten opzichte van het doorschakelen van oproepen, is dat terugkerende oproepen van die externe medewerker naar een klant op elke nummerherkenningseenheid verschijnen als het nummer van het bedrijf. De klant weet niet dat hij vanaf een andere locatie wordt gebeld. Bovendien kost het gesprek, dat via internet wordt gekanaliseerd, hetzelfde als een lokaal gesprek.
Hele bedrijven kunnen van locatie wisselen zonder dat hun klanten er iets van merken. Dit betekent dat u uw bedrijf kunt verplaatsen van dure steden naar goedkopere regio's, terwijl het nog steeds lijkt alsof u 'lokaal' bent voor klanten in de grote steden. U kunt uw backoffice offshoren om geld te besparen op kantoorruimte en personeel, maar dankzij DID-nummers lijkt het toch alsof u in de grote stad bent.
Internettelefonie
Internettelefonietechnologie wordt ‘VoIP’ of ‘Voice over IP’ genoemd. Deze technologie bestaat al heel lang, te beginnen in 1973. Het werd echter pas haalbaar als dienst voor het grote publiek toen breedbandinternet algemeen beschikbaar werd. Particuliere, op kantoornetwerken gebaseerde VoIP-systemen werden gebruikelijk lang voordat de technologie werd toegepast op openbare telefoonsystemen.
De eerste VoIP-toepassing, Speak Freely, werd uitgebracht in 1991. Digitale PBX-systemen kwamen voor het eerst beschikbaar in 1999. Het heeft lang geduurd voordat ondernemers en marketeers deze technologie hadden uitgebreid tot deze door de algemene bevolking als mainstream werd geaccepteerd. Dat omslagpunt bereiken we nu echter.
DID-nummeraanbieders
Naarmate de VoIP-technologie zich heeft ontwikkeld, is de internettelefonie-industrie verder gedifferentieerd. Als gevolg hiervan zijn er nu veel verschillende groothandels in de VoIP-sector die verschillende diensten aanbieden. Eén sector van deze markt wordt ingevuld door DID-nummeraanbieders. De bedrijven die internettelefonie verkopen, hoeven niet het administratieve werk te doen om geldige telefoonnummers van de autoriteiten te verkrijgen, omdat virtuele nummeraanbieders dat voor hen doen.
In de toekomst
Zoals je uit de geschiedenis van telefoonnummers kunt zien, heeft de telecommunicatie-industrie de afgelopen decennia een grote ontwikkeling doorgemaakt. VoIP en het concept van DID-nummers blijven deze vooruitgang voortzetten. Elke stap in deze evolutie vereist echter dat het grote publiek zijn perceptie over communicatie verandert, wat kan leiden tot vertragingen bij de adoptie van nieuwe technologieën.
Naarmate VoIP volwassener wordt en de consument zich aanpast, zullen er meer innovaties plaatsvinden. En hoewel we niet precies kunnen weten wat de toekomstige technologie zal brengen, kunnen we er nog steeds naar streven om bestaande technologie te adopteren en de toekomst een beetje dichterbij te brengen.
